Anlamaz’san nasihatin özünü,
Bir musîbet geldiğinde anlarsın.
Kapatır’san hakîkate gözünü,
Toprak ile dolduğunda anlarsın.
Umursamaz tavırların son bulur,
Her adımın heybende bir yük olur,
Ruh bedenden sökülerek kurtulur,
Ölüm kapın çaldığında anlarsın.
Ne desek boş, duymaz kulak, görmez göz,
Fayda etmez işlemez ki hiç bir söz,
Rüzgarlara direnemez çürük öz,
Gövde köksüz kaldığında anlarsın.
Günden güne kopar tek tek dalların,
Hızarlara çıkıverir yolların,
Bir bakmışın savruluyor küllerin,
Sonun bir hiç olduğunda anlarsın.
Ben kendim ce yordum bütün halleri,
Acı geldi cehl ehlinin dilleri,
Solar ise bağımızın gülleri,
Vebâl bizi bulduğunda anlarsın.
Halkın Şairi M. USTA