Sen...
Hocam diye seni sayıp sevdik çe,
Milletten uzağa kaçıyorsun sen.
Şair, yazar bilip, görüp, övdükçe,
Kibrin bâdesinden içiyorsun sen.
Bilmem ne kadarca kitap yazmışın(!)
Yıllarca, kalem'le kuyu kazmışın(!)
Sanki bu toplumda tek avaz' mışın?
Huzursuz bir nidâ saçıyorsun sen.
Ortaya bıraktım birkaç sözümü,
Hakîkat söylerken kırpmam gözümü,
Makam, mevkî için bozmam özümü,
O daldan o dala geçiyorsun sen.
Cümle etrâfını câhil bilsen de,
Yine de yaz; belki haklısın sende;
İlmin(!) her satırı senin bedende,
Eğriyi, doğruyu, seçiyorsun(!) sen.
Bu fakîr fazla da söz söylemesin,
Gönül otağında kin bilemesin,
Çalı bahçesinden, gül dilemesin,
Kokusuz goncalar açıyorsun sen.
Halkın Şairi M. Usta